Włóczęga po Kazimierzu pokazuje, że Miasteczko wcale nie jest tak cywilizowane, jak by się wydawało, patrząc na nowo powstałe hotele czy pensjonaty. Pełno tu polnych dróg i bezdroży, które prowadzą do naprawdę malowniczych, zachwycających zakątków. Dziś – droga na Liszewskiego.   Naszą wędrówkę zaczynamy z ulicy Puławskiej. ZOBACZ MAPKĘ. Wędrujemy w kierunku Bochotnicy. Mijamy hotel „Pod żurawiem” i wchodzimy w zakręt. Tu przed mostkiem skręcamy w prawo – tuż za białymi zabudowaniami. Uwaga na drogę – miejsce szczególnie niebezpieczne. Wchodzimy w wąskie przejście pomiędzy posesjami. Z prawej strony mamy białe ściany jednego z domów prywatnych, z lewej – chruściany płotek. Nasza trasa prowadzi prosto. Dawniej szlak ten był często wykorzystywany przez mieszkańców Gór jako najkrótsza droga do przystanku autobusowego. Wspinamy się pod górę w las wąską ścieżką, która w pewnym momencie przytuli się do prawego zbocza. Wkrótce po lewo między drzewami zamajaczy nam jasna ściana...

Włóczęga po Kazimierzu pokazuje, że Miasteczko wcale nie jest tak cywilizowane, jak by się wydawało, patrząc na nowo powstałe hotele czy pensjonaty. Pełno tu polnych dróg i bezdroży, które prowadzą do naprawdę malowniczych, zachwycających zakątków. Dziś – droga na Liszewskiego.

Naszą wędrówkę zaczynamy z ulicy Puławskiej. ZOBACZ MAPKĘ. Wędrujemy w kierunku Bochotnicy. Mijamy hotel „Pod żurawiem” i wchodzimy w zakręt. Tu przed mostkiem skręcamy w prawo – tuż za białymi zabudowaniami. Uwaga na drogę – miejsce szczególnie niebezpieczne.

Wchodzimy w wąskie przejście pomiędzy posesjami. Z prawej strony mamy białe ściany jednego z domów prywatnych, z lewej – chruściany płotek. Nasza trasa prowadzi prosto. Dawniej szlak ten był często wykorzystywany przez mieszkańców Gór jako najkrótsza droga do przystanku autobusowego. Wspinamy się pod górę w las wąską ścieżką, która w pewnym momencie przytuli się do prawego zbocza. Wkrótce po lewo między drzewami zamajaczy nam jasna ściana kamieniołomu. To Kamienny Dół. To tu w 1995 r. Marcin Żarski z Państwowego Instytutu Geologicznego odkrył fragmenty szkieletu krokodyla z rodzaju Thoracosaurus Leidy, który żył tu 64,5 – 62,5 mln lat temu w ciepłym niezbyt głębokim morzu, prowadząc morsko lądowy tryb życia.   

Dochodzimy do niewielkiej polany i skręcamy w lewą stronę, której będziemy się przez jakiś czas trzymać, dopóki nie zagłębimy się w wąwóz. Teraz z kolei trzymamy się prawej strony, aż wąwóz wychynie na powierzchnię. Przed nami szeroka, choć polna, ulica Nadedworce.

Skręcamy w lewo, kierując się na wieżę przekaźnikową. To dobry punkt orientacyjny na Górach. Po chwili jesteśmy na ulicy – też polnej – Zbożowej, by za moment znaleźć się na ulicy Góry. Przed nami drewniany krzyż ukryty w gałęziach wielkiego jesionu. Został on ustawiony w tym miejscu przez rodzinę Piskorków – dom, której minęliśmy przed chwilą po lewo – jako wotum dziękczynne za uratowanie życia w czasie II wojny światowej. Chwila odpoczynku i idziemy dalej w kierunku Bochotnicy.

Nasza wędrówka ulicą Góry nie potrwa jednak długo. Po kilkudziesięciu zaledwie metrach - zaraz za zabudowaniami po prawej stronie skręcamy z trylinki w prawo – w polną drogę, która wije się wśród sadów owocowych oraz plantacji porzeczek i malin. Tutaj swoje działki mają mieszkańcy Przedmieścia – ulicy Puławskiej, stąd obok gospodarstw pojawiają się tu wolno stojące stodoły i szopy. Nie brak tu też zwykłych nieużytków i posesji z żółtymi tablicami: ”Do sprzedania”. Stare domy zmieniają swoich właścicieli, czasem zwyczajnie kończą swój żywot, ustępując miejsca nowym.

Droga przechodzi przez niewielki zagajnik, za którym wśród rudych traw ukazują się kolejne szopy, a za nimi cel naszej wędrówki – gospodarstwo Liszewskich. Dom z charakterystyczną dla tych terenów oszkloną werandą, która wraz z nastaniem ciepłych dni pełniła rolę letniej izby. Kryta omszałą strzechą stodoła. Obora czy stajnia. Studnia z daszkiem. Wygódka. Świat sprzed lat. W zupełnej głuszy. Z prawej strony las, z lewej pola. Zupełne odludzie. Piękne miejsce.

A nas czeka dalsza wędrówka. Dokąd? Mój przewodnik prowadzi w brzozowy lasek, który szybko gęstnieje, zmieniając drzewostan.

- To moja ulubiona trasa saneczkowa z dzieciństwa – mówi, pokazując równą powierzchnię leśnej drogi, która staje się coraz bardziej stroma. W końcu przechodzi w ścieżkę. – Tu był koniec trasy. Dalej było zbyt niebezpiecznie dla małego chłopca – dodaje.

Ścieżka sprowadza nas na ulicę Szkolną. Skręcamy w prawo. Mijamy pensjonat Berberys i kazimierski dom architekta Kuryłowicza, pielęgnującą przedwojenne tradycje willę Słoneczną i ukrytą w zboczu ściankę z opoki – być może będącą pozostałością klasztoru norbertanek - sióstr, które osadzie „Wietrzna Góra” nadały nazwę „Kazimierz”, dziękując w ten sposób księciu Kazimierzowi Sprawiedliwemu za nadanie im tego terenu na własność.

Ulica Szkolna kończy się budynkiem szkolnym, który teraz czeka na dalszy ciąg swojej historii. Po wybuchu gazu w maju tego roku gmach opustoszał, a życie szkolne Gminnego Zespołu Szkół przeniosło się tymczasowo w różne miejsca Miasteczka. Najstarsze wschodnie skrzydło szkoły niedawno rozebrano, a los pozostałości określą architekci w konkursie, który ogłoszono na początku grudnia.

Wchodzimy w ulicę Lubelską. Mijamy jeszcze jeden relikt dawnych czasów – bielony opuszczony domek zamieszkały jeszcze niedawno przez dwie siostry – nauczycielkę i kapitanową Barszczewską, której mąż – oficer wojsk ochrony pogranicza przepadł w łagrach Magadanu. Domek stojący na rozległej działce między Lubelską a Nadrzeczną stracił właśnie dach – czyżby nadszedł czas, by on również przeszedł do historii jak jego właścicielki?